De rattrapante, of split-seconds stopwatch, belichaamde de hoogste graad van horlogemakerskunst. Het complexe mechanisme maakte het mogelijk om twee tijden tegelijk te meten. Met één extra secondewijzer die onafhankelijk van de hoofdwijzer kon worden stilgezet, konden bijvoorbeeld twee atleten in een race gelijktijdig worden gevolgd. Dit was van groot belang voor disciplines als atletiek, wielrennen en roeien, waar meerdere prestaties direct met elkaar vergeleken moesten worden.
De technische uitdaging van de rattrapante was immens: de extra wijzer moest naadloos meebewegen, zonder frictie of vertraging, en bij het vrijlaten onmiddellijk weer aansluiten bij de hoofdwijzer. Horlogemakers die dit mechanisme beheersten, bewezen hun meesterschap. Minerva en Omega behoorden tot de merken die in de jaren vijftig en zestig de meest prestigieuze rattrapante-stopwatches produceerden. Hun modellen waren niet alleen werktuigen van precisie, maar ook symbolen van luxe en status. Een rattrapante in handen van een coach of scheidsrechter maakte indruk: het toonde dat men beschikte over het beste wat techniek te bieden had.
